چیزی به شکستن این بغض نمانده است،عجله کن بانو

این روزها

تنهایی ام را

- مثل کودکی که جز من کسی را ندارد -

همه جا با خود می برم؛

در پرسه های شبانه ام،

در لحظه های شک و تردید...

حتی در کابوس هایم...

این روزها باید کسی باشد

که این بغض لعنتی به بهانه ی او

هم شده

نشکند...

کسی که آغوشش

امن ترین جای جهان باشد...

هه!خواب می بینم...

حس می کنم در چشمانم

بزرگترین سونامی جهان آغاز شده،

و من

در برابرش

چیزی جز این لبخند احمقانه

که روی لبانم ماسیده است،

ندارم...