کسوف

با ظهور تنهایی

تاریکی زندگیم را فرا می گیرد؛

پر می شود

از کابوس،

از دلهره

و

از بغضی که

حتی معجزه ی اشک

هم نمی شکندش...

روز و شب دیگر فرقی نمی کند

این خواب های آشفته

در بیداری هم رهایم نمی کند