آن کلاغ های آخر قصه

وسوسه ی پرواز با من است،

مثل برگ خشکی بر درخت،

در انتظار سقوط...

و شاید

برای همین بود

که این بغض همیشگی را به اشک تقدیس نکردم.

می دانم همیشه در پایان شعرهایم

همسفر کلاغ هایی خواهم بود

به خانه شان نخواهند رسید.