تا کی بانو؟

من با پلک های بسته
چشم به راه تو می مانم،
حالا که از خواب هایم بیرون نمیایی...
با خودت نمی گویی
با اینهمه بغض خسته،
چگونه جواب یک قصیده واژه ی منتظر را بدهم؟
با خودت فکر نمی کنی؟
فکر نمی کنی
با این همه لبخند ماسیده بر لب
چه کنم؟
با این همه اشک نریخته....
حالا باز هم نیا...
باز هم به انتظارم بگذار...
نمی دانی که،
غروب جمعه ها
جای خالی توست
و هر روزم
غروب جمعه ای بی حوصله از واژه....