عجله کن بانو ، زمان کمی برای شادمانی بی سبب مانده

 این سال ها

در حضور اشک و تنهایی

پاییز زودتر آغاز می شود،

و بهار واژه ای است که دیگر در خوابهایم به زحمت به یاد می آورمش...

تقصیر تو نیست

که وقتی می رفتی،

فراموش کردی در را ببندی

و زمستان از رد گام های تو به خانه ی من رسید....

فرصت کمی برای حرف زدن داریم.

شادی هایم این روزها

حتی

تا زمان چای عصر طول نمی کشد...

کتاب حافظم را خاک گرفته است؛

وقتی که عشق حتی به رویاهایم سر نمی زند

چگونه خواب حافظیه را ببینم؟

حالا اشک هایت را پاک کن،

بگذار برایت از خواب های سپید و

خاطرات سبز دور

قصه ای بگویم..

وقتمان تنگ است...

چیزی به زمان

چای نمانده است....