فلسفه های من

فلسفه های من:

1-هیچ بهونه ای نمی تونه دروغ گفتن رو توجیه کنه...
2-همه چیز رو خودت تجربه کن، هیچ کس غیر از خودت نمی تونه بهت بگه چی خوبه، چی بده...
3- حرف زدن آسونه، عمل کردن سخته...
4- تو هر مشکلی یه حد وسط هست که هر دو آدم بتونه توش به توافق برسند، پس مهمه وقتی که ناراحتی حرف بزنی.
5-همیشه برای خودت ارزش قائل شو. همونطور که بدی هاتو می دونی و ازشون راحت حرف میزنی، خوبی هاتو هم بشناس و ازشون حرف بزن. بذار بقیه فکر کنن خودپسندی. اما یادت نره اگه تو اینکارو نکنی کس دیگه ای هم نمی کنه..
6- بیشتر آدم ها ارزش وقت گذاشتن ندارند. پس اگه آدمی تو زندگیت بود که ارزششو داشت، قدرشو بدون.
7- حتی اگه کاری هم نکنی ملت پشت سرت حرف میزنن و ازت ایراد می گیرن، پس بهشون توجه نکن و کار خودتو بکن.
8- تو یک بار زندگی می کنی. پس قدرشو بدون و توی لحظه زندگی کن..جوری زندگی کن که اگه مردی نگی کاش 10 دقیقه دیگه زنده باشم...
9- عشق مقدس ترین و بهترین چیزیه که تو دنیاست...
10- فیلم،موسیقی،کتاب و فوتبال بهترین سرگرمی های دنیا هستند...
11- یاد بگیر معذرت خواهی کنی...
12- هرکسی توی وجودش قدرتی داره، باید اون رو پیدا کنی..
13- نترس، بجنگ و انجام بده.
14-اعتماد کن حتی اگه آدمای دیگه قبلا اعتمادتو شکستند. هر آدمی یک دنیای تازه است...اعتماد کن مگر اینکه خودش اعتمادشو ازت بگیره.
15-ظاهر آدما، پولشون قابل تغییره. چیزی که مهممه، روح، فکر و قلبه...
16- نسبت به هرکسی حسی داری بهش بگو این حق اونه که بدونه...تو احساسات سیاست معنی نداره. خوشت میاد بگو...
17- پسر یا دختری که بهت توجه می کنه یا بهت ابراز احساسات میکنه،کف نیست، آدم ساده و شجاعیه که باید براش بیشتر ارزش قائل بشی.
18- هر روز صبح به خودت بگو امروز آخرین روزیه که زنده ام، و هر شب با این فکر بخواب که فردایی وجود نداره.
19- آزادی آدم ها به همه چیز اولویت داره، هیچ بهونه ای حتی عشق نمی تونه اینو از کسی سلب کنه.
20- آدم فضایی ها، خون آشام ها و ابر قهرمان ها وجود دارند! باور کن...

غم، تنهایی و لبخند...

غمگینم.به همین سادگی. یک جور غم عجیب و کهن وجودمو پر کرده که وصف نشدنیه. مثل یک مخدره برام. بهش معتاد شدم. ازش لذت می برم. باهاش زندگی می کنم. وقتی تو لحظه هام وجود داره احساسش می کنم. تو لحظه های شادیم. من زندگی خوبی دارم. به چیزی که دارم راضیم. پر بوده از لحظه هایی که از ته دل خندیدم. اما همیشه این غم اونجا بود. حتی وقتی غرق در خوشی بودم، می دونستم اونجاست و منتظره...

این غم،تو شعرام، تو حرفام، تو نگاهم متبلور میشه. من شادم. حتی از این غم هم راضیم. هیچوقت دوست نداشتم چیزی رو راجع به خودم تغییر بدم. من با چیزی که هستم معنی دارم. با تمام سادگی و پیچیدگی هام. این روزها دارم خودمو آماده ی یه تغییر دوباره می کنم. یه تغییر روش تو زندگی. سخته. اما من سخت تر از اینا رو گذروندم. سخت جون شدم و تنها...

من تنهام. به همین سادگی. پیر شدن رو حس می کنم. شاید تو ابتدای دهه سومم باشم اما می دونم که روح و فکرم خیلی پیرتر از این حرف هاست...این بهایی که وقتی مثل من زندگی کنی و همه چیز رو تجربه کنی، باید بپردازی. اما به تک تک ثانیه هاش می ارزید. این روزها  دلم کمتر می لرزه. بیشتر منطقی فکر می کنم. کمتر حوصله ی آدما رو دارم.دیگه اون قدر ها هم برای آدم ها تلاش نمیکنم. خودمو عوض نمیکنم تا کسی از من خوشش بیاد. من اینم، به کسی که هستم افتخار می کنم. من سعی کردم متفاوت باشم و شدم....
 تنها کسایی که فکر می کنم بدون اونا نمی تونم زندگی کنم. خانوادمه. به بقیه آدما وابستگی ندارم. انگار همه ی رشته ها رو بریدم. من از تنهاییم ناراضی نیستم. من سرگذشت پر ماجرایی داشتم. پر از عشق. پر از هیجان. آدم هایی که عاشقم شدند و آدم هایی که عاشقشون شدم. چه اونایی که باهم بودیم و چه اونایی که هیچوقت این فرصت رو بهم ندادیم. با تمام حرف های پشت سرم. چه تو دانشگاه و چه بعد از اون. من ذره ای از زندگیم رو عوض نمی کنم میزارم در موردم هر جور دلشون می خواد فکر کنند. من لبخند می زنم....

من اغلب اوقات لبخند رو لبامه. با تمام تنهایی و غم هام، این زندگی احمقانه تر از اونیه که بخوام بهش لبخند نزنم. من دنیایی رو دیدم. من آدم های فوق العاده ای رو شناختم. از آدمی که تو 19 سالگی وارد داتشگاه شدم تا امروز سی سالگی ام . من زندگی کردم. چند نفر می تونند راجع به مسیرشون اینو بگند و واقعیت رو گفته باشند. من رویاهامو دارم. آرزوهام. برنامه هام. کلی چیز هست برای تجربه کردن، اما اگه همین لحظه زندگیم تموم بشه. من آرزوی یک لحظه بیشتر رو ندارم......

من مازیار مجدم، شاعر،معمار،یک دوست،یک فرزند، یک برادر و از همه مهمتر ، من انسانی هستم که زندگی کرده......