این روزها به جای اشک، شعر می بارم

صبر می کنم

تا شب،

تا رویایی که نمی آید

تا خنده ای که گم شده است

لا به لای زخم هایم....

شاید اینهمه خیال دور،

اینهمه بغض نشکسته،

و یک دنیا کابوس

در ساعتی خواب،

تمام سهم من

از دنیایی باشد

که در آن سرگردانم....

این روزها کوچه های شهر خاکستری

دوباره مرا می خواند...