هذیان شبانه

دوباره در سکوت غرقم بانو،

من کابوس هایم را

در این بغض همیشگی فریاد می زنم،

واژه ببافم که چه شود؟

من از حجم این همه نا امیدی می ترسم،

انگار نه انگار

که این همه حس خوب هم در این هوا جاریست...

تو بگو بانو،

با هجوم این همه تردید چه کنم؟

خنده دار است،

همه به من می گویند:

"تو با زخم هایم بزرگ می شوی"

هه!!! پس این روزها چیزی نمانده دستم به آسمان برسد...